» Strona główna
» tag: Mike CareyŻywi wkurzają go od dawna... I oby nadal to robili!kzarecka (2010-04-13)
Po przeczytaniu trzeciego tomu opowieści o Feliksie Castorze ("Przebierańcy"), wydawało się, że Mike Carey nie wymyśli już nic dobrego (a że stworzył kolejne części, wiedzieliśmy). Czy "Krew nie woda" jest dobra? Hm... Nie wiem, ale się dowiem. Z wielką chęcią oddam się czytaniu o kolejnej przygodzie niezwykłego egzorcysty. Zwłaszcza, że teraz wśród bohaterów pojawi się brat Castora. Ksiądz kontra egzorcysta? Cóż na nas czeka? Więcej życia, czy więcej śmierci? Felix Castor umie sobie radzić z umarłymi. To żywi go wkurzają. Ha! Amen! Przebierańcy – Mike Careykzarecka (2009-11-12)
Był "Mój własny diabeł" i "Błędny krąg". Teraz nadszedł czas na "Przebierańców". Oto trzecia część z cyklu o egzorcyście Felixie Castorze (autor do tej pory napisał pięć tomów; kiedy kolejne w Polsce?; niestety nie wiem). Trzecia i kolejna, którą można czytać bez znajomości poprzednich. "Przebierańcy"… Doskonały tytuł i za to ogromne brawa dla tłumaczki Pauliny Braiter (tytuł w oryginale "Dead Men’s Boots").
Castorkzarecka (2009-08-23)
Chciałabym zostawić tylko tytuł i nie dodawać ani jednego słowa więcej. Miłośnicy pióra Mike'a Careya zdawaliby sobie sprawę, z czym będą mieć do czynienia (wiem, gdyż sama należę do tego kręgu). Nie łudźmy się jednak, że wszyscy czytelnicy wiedzą, znają, bądź czytają cykl z Felixem Castorem w roli głównej. Porzućmy jednak i lewą stronę, i prawą, a zacznijmy patrzeć wprost (inaczej: przejdźmy do sedna sprawy)- pod koniec tygodnia ukażą się "Przebierańcy", o których w "Daily Express" napisano: - Dowcipna, błyskotliwa, zdumiwająco mroczna. Dodam (jestem w trakcie lektury) - niesamowita! Błędny krąg – Mike Careykzarecka (2009-02-19)
Mike Carey zadebiutował i natychmiast zdobył dobre recenzje. Do mnie również dotarł egzemplarz "Mojego własnego diabła". I choć ogólnie książka przypadła mi do gustu (powiedziałabym, że nawet bardzo), generalnie trzeba rzec – z początku mnie nudziła. Później oczywiście akcja skoczyła i było zdecydowanie lepiej, fakt małej nudy pozostaje jednak faktem małej nudy. Teraz przyszła kolej na "Błędny krąg". I co? Mój odlot to śmierćkzarecka (2009-02-13)
"Błędny krąg" to druga książka z serii o egzorcyście Felixie Castorze. W pierwszej powieści Castor próbował pozbyć się ducha nawiedzającego londyńskie archiwum (pozbywanie się szybko zmieniło się na ratowanie), w drugiej również nie ma łatwego zadania. Zbyt wiele osób chce go złapać, wsadzić za kratki, bądź zabić. A wszystko przez jedną małą duszyczkę... Dziś fragment książki Mike'a Careya. W najbliższym czasie recenzja. Błędny krąg fotografa duszkzarecka (2009-01-28)
Fotografa dusz, czyli Felixa Castora poznaliśmy w "Moim własnym diable" - bardzo dobrym debiucie Mike'a Careya. Na temat powieści padały choćby takie słowa pochwały jak: - Ta książka od pierwszej szokującej niespodzianki wciąga niepowstrzymanie i już ani na moment nie puszcza (Richard Morgan). Felix Castor... Ten facet doskonale (lub nieco mniej doskonale) potrafi radzić sobie ze zmarłymi. To żywi doprowadzają go do szału i furii. I z każdym dniem robią to coraz bardziej. A przekonać się o tym, będziecie mogli w najnowszej książce Careya. Jej tytuł to "Błędny krąg".Zaczarowany flet egzorcystykzarecka (2008-04-25)
Felix Castor - egzorcysta, "fotograf dusz". Facet, który odsyła zjawy do innego świata. A może w nicość? Sam przecież do końca tego nie wie. On po prostu "odwala" swoją robotę. Wyczuwa ducha, gra na flecie jego własną melodię. Rach, ciach i po krzyku. Gotówka w kieszeń i wszyscy zadowoleni. Do czasu... Co spotka Castora? Tego musicie dowiedzieć się z książki. A żeby do niej zajrzeć, potrzebne wam coś na zachętę. Poniżej fragment "Mojego własnego diabła" Mike'a Careya. Mój własny diabeł - Mike Careykzarecka (2008-04-22)
"Mój własny diabeł"… Każdy ma swojego. Czasami go lubi, czasami boi, czasami nienawidzi, czasami brzydzi. Każdy jednak ma. Książka do zrecenzowania przyszło do nas biała (jeszcze bez gotowej okładki). I niestety to już mnie delikatnie odrzucało. Z wszystkiego, czy jestem, jestem też wzrokowcem. Lubię patrzeć na okładkę, lubię ją dotknąć, delikatnie odgiąć, zajrzeć do środka, przeczytać pierwszą stronę, drugą, trzecią, zabrać się wreszcie za lekturę. Później na moment przerwać, odłożyć książkę i nadal móc, na nią patrzeć. Debiut Mike’a Careya musiałam chować. Biel mnie przerażała i odrzucała.
